Artikel

Zijn prille werken bulken immers van uitermate provocerende tot zelfs shockerende scènes. In onder andere “Pepe, Luci, Bom”, “¿Qué he hecho para merecer esto?” en “¡Átame!” overheersen travestie, overmatig druggebruik, sneren naar de katholieke kerk, enzovoort. De thema’s op zich storen me niet, integendeel, wél de manier waarop ze belicht worden. Natuurlijk, als men de historische context bekijkt kan men die extreme uitingen enigszins begrijpen. Jarenlang was er de dictatuur van Franco die vele kunstenaars verstikte. Met het democratiseringsproces van Spanje – eind jaren 70 – kwam eindelijk de artistieke vrijheid, de zogenaamde Movida.

Het is pas vanaf het pareltje “La Flor de mi secreto” (1995) dat ik voor de bijl ging. Ook de daaropvolgende films zijn meer dan de moeite waard; “Todo sobre mi madre” (1999), het ontroerende “Hable con ella” (2002) tot het felbejubelde “Volver” (2006). Almodóvar was duidelijk rustiger geworden. Centraal staan prachtige fotografie en een perfecte casting van zijn trouwe chicas waaronder Penélope Cruz en Carmen Maura.

Op dan naar “Los Abrazos Rotos” (2009). Het is absoluut noodzakelijk om een tabula rasa te maken en zonder vooroordelen naar de cine te trekken. Het lijkt een zeer eenvoudig plot, het neigt zelfs wat naar een stationroman.

Een regisseur biedt een mooie vrouw een rol aan in zijn nieuwe film. Niet zozeer omwille van haar acteerkwaliteiten, maar omdat hij halsoverkop verliefd wordt. De vrouw, Lena, blijkt echter de geliefde te zijn van haar baas, meer als dank voor zijn financiële steun aan haar ouders dan uit oprechte liefde. Het wordt een verhaal vol amour fou, verraad, partnergeweld, jaloezie, schuldgevoel en het al dan niet kunnen loslaten van een geliefde.

Dit is geen zoveelste pro-vrouwenfilm van de Spaanse regisseur, maar een schitterende interactie van een subliem gecaste groep mannen en vrouwen. Met onder andere Penélope Cruz die de complexe Lena schitterend vertolkt, Lluís Homar die intrigeert als Mateo Blanco alias Harry Caine, Lola Dueñas als vertolkster van de lipbewegingen van Ernesto Martels geliefde, Rubén Ochandiano die hopeloos zijn ambitie achterna holt…

Deze waaier van persoonlijkheden wordt dan ook nog eens geplaatst in een schitterende fotografie, met dank aan Rodrigo Prieto (“Amores perros”, “Babel”).

Daarbovenop probeert Almodóvar met zijn ‘film-in-film’techniek ook de helende factor van cinema te onderlijnen. Teruggaan in het verleden, stap voor stap alles herbeleven, het werkt louterend!

Wat ik het meest apprecieerde aan deze nu al 17e Almodóvar is het aansnijden van de verschillende onderliggende thema’s. Het biedt de kans om te reflecteren, verder te kijken, erover te praten, bij voorkeur bij een glas cava, wat tapas en een schare vrienden! En is het dat niet waar kunst voor staat?